The most amazing experience of my life

Saturday, 23 september 2017

This is my last story on my amazing trip to Bali. I decided to write this last one in English because a lot of people from all around the world that I've met here asked me if they could read it. So here it is, I hope you enjoy!

The second half of my trip here in Bali has been even more fantastic than the first. I can't keep count of all the incredible people I've met here from all around the world and I thank them all so much for making this experience the best one I've ever had.
I loved teaching English and playing games with the kids of my class, they are sweethearts! I wish I would have had more time with them to teach them more and get to know them better but I had a great experience and I am so happy that I did it. On our last day of teaching they gave me some beautiful flowers and painted T-shirts for Gabriella, my teaching partner, and me to take home with us. They were so great!
Even though my last week here was fabulous, we all got a little worried when the news came that the mount Agung, a big Volcano 20 miles from Ubud, showed signs of activity and has a chance of exploding. Parents got worried and some people even went home early just to be safe. Gabriella was one of them and so day she left, we went with a small group to Ubud center where I had discovered a beautiful rice field and we just sat there with good music and some food and drinks. It was the perfect afternoon and a perfect way to say goodbye.
For the rest of the last week, I tried to get as much out of it as I could while spending as little money as possible. If there is one thing I've learned by traveling on my own for 3 weeks it is that traveling is really expensive, even in such a cheap place as BalI.
I went to the Ubud market where I bargained my very best to get souvenirs for my friends and family.
I also went to the monkey forest, a mini-jungle in the center of Ubud where you could walk between the monkeys and feed them banana's. It was funny to see some of the crazy things some tourists will do to get a good picture. I saw one woman who was surrounded by a couple of monkeys there and she was trying to get a good picture but the monkeys ended up steeling some of her stuff and pulling her skirt down. Monkeys will be monkeys after all.
On Wednesday I went with Justin, a guy from Belgium, to the Water Palace by scooter. It was a 2 hour drive and my but hurt like crazy but it was definitely worth it. I had a nice day and finally got to talk some Dutch again for a couple of hours. There is a rule at the volunteer center that if you talk your own language with someone you have to drink so that people would always talk English and everybody can understand everybody. Good luck for the Englishmen and people from the US, Australia and Canada! 

For the rest I enjoyed the sun, the people and the food there as much as I could for the last days. I tried to get satisfied of the Bali vibes but it's just impossible. I am now at the airport waiting for my plain back home and as much as I miss my friends, family and lovely life back in Belgium, I do not want to leave this place. Bali is paradise and I fell in love with it. It changed me as a person in only good ways and I am so incredibly grateful for it. As I am grateful for Bali and its exotic beauty, I am also thankful for a lot of the wonderful people I've met here. You each and every one contributed to this crazy experience and I wouldn't have wanted it any other way. You all have a place in my heart!

To Melissa and Nicole from the US: thank you for your enthusiasm and happy faces that made me smile so easily! I had an awesome week with you guys in Lovina and will always remember our talk by the Ocean at the bonfire that you shared with me, Nicole. I loved partying with you guys at the Gili's and wish you all the best in Ubud! 

To Marie from Germany: thank you for being the first friend I made here in Bali. Even though I didn't see you for very long, I loved our talks and I hope you get the chance to come back to Bali one day and finish your travel the way you were supposed to!

To Sam the palm tree-guy from England: Thank you so much for all the wisdom you've shared with me. You are an inspiring person and you are going to do great things in your life. Thank you for showing me the book (who ordered this truckload of junk: best book ever!) and your stories. I feel honored that I get to be a part of your book, of which I am sure it's going to be amazing!

To Justin from Belgium: Thank you for giving me a little piece of home here in Bali. I enjoyed our day to the water palace a lot and thank you for learning me how to drive a scooter ;-). I will see you soon! 

To Ben from France: thank you for making me feel really happy. You are the most crazy person I ever met and I am gratefull that you didn't die here in Bali, even though you almost did 4 times ;-). Our weekend trip to Jimbaran was amazing and thank you for making me overcome my fear of fish with the snorkeling trip, it was great! See you very soon and love you, singe arrogant. 

To Gabby from Colombia: THANK YOU SO MUCH for being the most amazing teaching partner I could have hoped for! You are so beautiful and smart and funny and strong and I just admire you for it. Thank you for being my friend and I wish you all the best on your amazing travels the next months. I will see you in Colombia soon!! Love you very much. 

To all the other people I've met in Lovina and Ubud, from volunteers to coordinators to Taxi drivers: Thank you all so so so much for sharing this experience with me and doing these amazing things to help make the world a beautiful place. I wish you all the very best in life and all your further travels and adventures. If any of you ever wants to come to Belgium, you are all welcome!  

Lots of love and smiles and happyness, 

Robin :-) 

Gili- eilanden en de eerste dagen in Ubud!

dinsdag, 12 september

We zijn nu een week verder en ik heb weer veel te vertellen. Het is nu het eerste momentje in een lange tijd dat ik even tijd heb om weer verder aan mijn blog te schrijven. Ik zet me in een koffiebar hier, en geef jullie mijn volgende update over mijn fantastische reis!

Het kippengevecht waar ik vorige keer geëindigd was liep niet echt in ons voordeel. Ben en Wawan, een van de coördinatoren van het vrijwilligershuis in Lovina, hebben enkel geld verloren en ik heb beseft dat ik nooit meer naar zo'n gevecht zou gaan kijken. Een stel aggressieve kippen met messen aan hun poten die elkaar na 7 seconden vermoorden is echt niets voor mij.
Later die avond gingen we naar de 'funky place', de enige bar in Lovina waar je 's avonds kan uitgaan. Het is gelegen aan het strand met leuke lichtjes, een karaoke podium en bierpong. De sfeer tussen de vrijwilligers is zo heerlijk dat ik me elke dag steeds gelukkiger en gelukkiger voel. Een avondje funky place heeft mijn 'trauma' van het kippengevecht dus mooi genezen. Na de funky place gingen we met z'n allen op het strand zitten waar de eigenaar van de bar en nog wat andere Balinezen samen met de jongens van het vrijwilligerskamp een kampvuur maakten. Het was volle maan die avond en volgens traditie maken ze in Bali dan altijd een kampvuur. We speelden wat muziek en ik had enorm diepe en interessante gesprekken met een paar mensen. Een van de beste avonden die ik hier al heb gehad!

De yoga ging elke dag beter en beter. Als je 4 uur yoga per dag doet voor een week lang voel je je lichaam veranderen. Ik werd kalmer, leniger en mijn hoofd werd vrijer. In België ben ik soms zo gespannen. Ik maak me om te veel dingen zorgen en iedereen heeft te veel stress. Ik begrijp ergens dat mijn houding hier zo anders is omdat je aan de andere kant van de wereld in hét paradijs zit, maar toch hoop ik dat ik deze rust en het vredige gevoel in mijn hoofd kan behouden wanneer ik terug kom.
Op woensdag ging ik met Vanessa, het meisje van Zwitserland dat ook het yogaprogramma deed, naar de Pura Ulun Danu Bratan, een prachtig tempelcomplex aan een groot meer gelegen. Er waren niet veel toeristen dus je kon de rust en stilte voelen en het was heerlijk. Het was de plek in Bali die ik het liefst van al wou bezoeken dus was dan ook enorm blij dat ik er eindelijk was. We gingen ook nog naar een Boeddhistisch monnikenklooster en vervolgens naar de Hot springs waar we lekker rustig wat gegeten hebben. Een heerlijk rustige dag voor we weer met de yoga verder gingen! 

Donderdag was de laatste dag van het Yogaprogramma. Ook de meeste vrijwilligers beginnen hun weekend al op vrijdag omdat het anders niet echt de moeite is om nog wat te reizen. Mijn bestemming voor het weekend: De Gili eilanden! Ik ging samen met de twee Amerikaanse meisjes, een Duits meisje en Ben, de Franse jongen naar Gili T, bekend als hét party-eiland van Bali. De rust van de yogaweek zou dus snel onderbroken worden door feesten en plezier!
We vertrokken vrijdagochtend met de Taxi en dan met de boot. Aangekomen op het strand besefte ik meteen dat ik op hét paradijs beland was en dat ik dit weekend dus niet veel zou slapen. We verbleven in een leuk hostel genaamd 'Wonderland' en het was volledig in thema van Alice in Wonderland. Het hostel behoorde tot twee gekke broers, een tweeling, die echt knettergek waren maar geweldig. Je kon zien dat ze het hele feestleven gewend waren en ze leken nog steeds onder de invloed van de dag ervoor maar het was een enorm grappig duo. Alle gasten die er waren waren al even spontaan en enthousiast. Ik kan al niet meer tellen hoe veel nieuwe mensen van allemaal verschillende nationaliteiten ik hier heb leren kennen.
We gingen die avond en de avond erna uit met de mensen van ons hostel, inlclusief de broers en de andere werknemers daar. Van bierpong naar Techno naar reggae naar Commerciële muziek naar ... We hebben ons kapot geamuseerd.
In de ochtend ging ik samen met Ben en Isa snorkelen. Normaal gezien ben ik bang van vissen maar zoals ik al zei had ik besloten om mijn grenzen hier wat te verleggen en dingen te doen die ik normaal nooit zou doen. Het was ongelofelijk mooi! Het was net een scène uit Nemo en ik kwam zelfs op 10 centimeter van een gigantische waterschildpad die bijna even groot was als ik. Mijn angst heb ik mooi overwonnen dus! 

Na de Gili's was het tijd voor het tweede, meer serieuze deel van mijn reis hier: vrijwilligerswerk in Ubud. Na afscheid te hebben genomen van de Amerikaanse meisjes en Isa vertrok ik met de boot richting het zuiden, waar ik een shuttlebus zou nemen naar Ubud. Ben zou ik het volgende weekend weer zien wanneer we met twee naar een plek in het zuiden gaan reizen.
De bootrit duurde drie uur lang en ik was zeeziek. omdat ik op volle zee zat in een snelle boot was de rit heel wild en schommelig. Na de rit met de shuttlebus en daarna nog eens een taxi was ik dolgelukkig wanneer ik eindelijk aankwam op mijn kamer. Ik ging van een armzalig gedeeld kamertje in Lovina naar een prachtige kamer in Ubud! Ik heb hier een eigen meditatietempeltje, een groot bed en een eigen badkamer. Mijn dag kon niet meer stuk. Al snel leerde ik Gabriella kennen, een meisje uit Colombia met wie ik de komende 2 weken zou lesgeven. Ook leerde ik eindelijk nog eens wat Belgen kennen: Camille en Justin. Het is fijn om na een lange tijd nog eens je eigen taal te kunnen spreken.
Ik bezocht maandag nog de Ubud Market in de ochtend waar ik wat souvenirs kocht voor de mensen thuis, en dan was het tijd voor mijn eerste dag les geven!
Mijn klas is echt heel leuk. De kinderen zijn 10 of 11 jaar oud en kunnen al een beetje Engels, wat fijn is want dan heb je al een basis om op verder te bouwen. We speelden wat kennismakingsspellejes, we testten hun niveau van Engels door ze wat oefeningen te geven, en gingen daar dan verder op in. Ik zie het helemaal zitten!
In de avond gingen we met een groep van 10 na het eten nog iets drinken in een goedkoop cafétje daar. Ik hoorde ontzettend veel gekke en mooie verhalen van alle mensen en het is heel leuk om ieders accent te horen. Iedereen is zo verchillend maar toch komen we allemaal samen op deze utopische plek om iets goeds te doen en dat is prachtig vind ik. 

Deze ochtend ging ik met 5 andere meisjes naar een waterval hier in Ubud om wat te zwemmen en foto's te nemen. Nu ben ik net terug en ik ga me klaarmaken om straks weer les te gaan geven. Ik heb er zin in! 

See you next story!

Robin. 

Bali: een eerste indruk

Het is vandaag dinsdag namiddag, mijn tweede dag in Bali. Ik was van plan om pas na de eerste week een blog te schrijven maar ik heb al zo veel om over te schrijven dat ik besloot om er nu al aan te beginnen.

Zaterdagochtend had ik om 8.45 mijn eerste vlucht. Na een slapeloze nacht door het pure enthousiasme vertrokken we om 5.45 uur richting Zaventem waar ik voor het allereerst ooit alleen op de vlieger zou stappen! Na een (nog net traanloos) afscheid van mama en papa vertrok ik probleemloos door de douane, op weg naar de gate voor mijn eerste vlucht naar Quatar. Ik had best wel wat stress om alleen te reizen. Mama was enorm bezorgd en had me goed op de hoogte gebracht van zo goed als elk klein of groot detail dat fout kon gaan (met alle goede bedoelingen natuurlijk ;-) ). Ik zelf was er toch van overtuigd dat alles goed zou verlopen en dat ik me geen zorgen moest maken. Ik had dan ook gelijk want de hele reis naar Bali was volledig probleemloos. Eerst de vlucht van Brussel naar Quatar, en dan de vlucht van Quatar naar Bali. Het enige dat me stress bezorgd heeft was mijn koffer, die als allerlaatste de band af rolde nadat alle andere passagiers al weg waren. Ik was dan ook dolblij om samen met mijn koffer de taxi in te stappen na in totaal reeds 20 uur onderweg te zijn geweest.

First stop: Lovina beach. Hier zou ik mijn eerste week in Bali doorbrengen met 5 uur yoga en meditatie per dag voor ik naar Ubud ga om les te geven.
De taxirit duurde 3 uur maar ik heb me geen seconde verveeld. Bali is gewoonweg prachtig. Ik was heel de taxirit aan het lachen met tranen in mijn ogen omdat ik mijn ogen gewoon niet kon geloven. Het werken, de maanden lang uitkijken en de lange vliegrit waren het allemaal 100% waard geweest. Terwijl ik in de taxi zat en besefte waar ik was voelde ik dat het lang geleden was dat ik me nog zo enorm gelukkig had gevoeld. "Geen andere plaats in heel de wereld waar ik nu liever wil zijn" dacht ik. Mijn chauffeur was heel lief en vroeg of ik hem Engels wilde leren, wat niet zo heel goed lukte maar dan kon ik alvast oefenen voor in Ubud. Op straat was iedereen aan het lachen en wuiven wanneer we voorbijreden en er was zelfs een vrouw die vroeg of ze een foto met mij mocht nemen wanneer we gestopt waren om wat water te kopen. Fantastisch, die mensen hier!

Aangekomen in het vrijwilligershuis van Lovina werd ik meteen hartelijk welkom geheten door de gastvrouw en de jongens die daar werken. De ploeg bestaat uit 6 Balinese jongens die zo goed als de hele dag gitaar spelen, roken en zingen. Er hangt een vrolijke, nonchalante sfeer, de omgeving is prachtig, ik zit vlak aan het strand, er is een zwembad, en ik voel me dus al meteen op mijn gemak. De eerste vrijwilliger die ik leer kennen is een meisje uit Duistland, Marie. Ze was hier reeds 4 weken en had net een week in het ziekenhuis gelegen met voedselvergiftiging. Oppassen met wat ik eet en drink is dus meteen de boodschap. We gaan even naar het strand, chillen wat aan het zwembad en krijgen hier avondeten. Het eten is echt heel lekker. Rijst met een heleboel gefrituurde dingen en lekkere groentjes. Ik krijg te horen van de gastvrouw dat ik de volgende dag om 5.30 u 's ochtends yoga heb en besluit dus om meteen te gaan slapen omdat ik doodmoe ben van de jetlag. Vanessa, een meisje uit Zwitserland met wie ik het yogaprogramma doe en samen op de kamer lig besluit hetzelfde te doen en dus gaan we allebei vroeg slapen.

Om 2 uur 's nachts word ik wakker van een roepende Vanessa die paniekerig uit haar bed springt. "Bedbugs!!!" roept ze. Ik schiet recht en kijk in mijn bed en ze heeft gelijk. Mijn bed krioelt van de kleine beestjes en mijn koffer ook. We moeten van kamer wisselen, al onze kleren laten wassen, en zullen de dag erna waarschijnlijk vol staan met beten. een goede eerste nachtrust is dus ook wat anders... Om 3 uur kan ik eindelijk weer gaan slapen en het duurt nog geen 20 seconden of ik ben al in dromenland.
Om 5.38 word ik weer wakker gemaakt door onze gastvrouw. Door de gekte van de bedwanten en de oververmoeidheid was ik vergeten een wekker te zetten voor de yoga. zo groggy als het maar zijn kan strompel ik uit bed. Ik loop op blote voeten naar de yogatempel en val bijna 2 keer over de stenen. Eenmaal aangekomen aan de tempel merk ik dat ik mijn pyjama nog aan heb en dat mijn haar 1 grote knoop is. Een beetje rood van schaamte ga ik zitten en de yogaleraar begint te lachen. Het is een jonge Balinese man rond de 30. We beginnen meteen met een boeddhistische meditatie die we aangeleerd krijgen en die tot hiertoe voor mij heel effectief is geweest. Tijdens de meditatie voel ik plots een lekje aan mijn knie waar ik van verschiet. De hond van het vrijwilligershuis is voor me komen liggen, wat enorm liefdevol en vredig aanvoelde. Na de meditatie kregen we 1 uur en 40 minuten yoga en ik voelde mijn hoofd van chaos naar rust overgaan, wat altijd gebeurt als ik yoga doe. Ik ben een heel chaotisch persoon en ben blij dat ik yoga heb ontdekt omdat het me helpt de focus op mezelf te leggen en rust te vinden.
Ook is mijn yogaleraar tot hiertoe voor mij al enorm inspirerend geweest. Hij werd in 2007 erg ziek en belandde in het ziekenhuis. Omdat de dokters in Bali niet heel goed zijn werd hij niet beter en ging hij enkel achteruit. Hij verloor heel zijn geheugen en wist niet meer wie zijn famillie was, waar hij vandaan kwam, wat hij studeerde,... Na 5 jaar ontmoette hij een Yogameesteres die toen 106 jaar oud was (en nu nog steeds leeft). Ze leerde hem yoga, meditatie en andere technieken, waardoor hij beter werd. Hij is nu sinds 2012 jaar helemaal genezen, is heel gelukkig en beoefent nog elke dag yoga. Hij is in mijn ogen het perfecte voorbeeld van hoe tegenslag je toch steeds weer kan doen groeien als persoon. Hij vertelde me zijn hele verhaal vandaag na onze ochtendsessie yoga en vroeg me erna of ik hem wat yoga van België wou laten zien. Na ons gesprek en de yoga vroeg ook hij of hij met me op de foto mocht. Een perfecte ochtend om de dag mee te beginnen!

De rest van de routine is elke dag hetzelfde. na de yoga 's ochtends krijgen we een lekker ontbijt. Na het ontbijt ben ik vrij om rond te trekken en Bali te ontdekken, en in de namiddag heb ik weer om 4 uur yoga tot aan het avondeten.
Vanavond ga ik samen met Ben, een grappige jongen uit Frankrijk, naar een chicken-fight tournooi. Hij heeft een kip gekocht en gaat hem laten meedoen, hopende dat hij er geld mee verdient (wat ik betwijfel). Heb mezelf voorgenomen om allemaal dingen te doen die ik normaal nooit doe en kan wel zeggen dat een kippengevecht daar éen van is. Na het kippengevecht gaan we ook nog naar een lokale karaokébar waar we bierpong kunnen spelen en kunnen zingen met de locals hier.
Voor zover een eerste indruk van Bali door mijn ogen! Ik ben enorm blij en dankbaar voor mezelf dat ik hier ben en dat ik deze reis heb geboekt. Heb het gevoel dat dit de beste reis wordt die ik tot hiertoe al gemaakt zal hebben!

See you next post!

Robin

Mijn eetstoornis

Het verhaal dat ik vandaag vertel is er een dat ik al langer ergens wil neerschrijven. Al 2 jaar en 21 dagen om exact te zijn.
Iedereen heeft wel een soort levensverhaal met bepaalde gebeurtenissen die je als persoon vormen (goed of slecht). Sommige slechte gebeurtenissen kunnen een slechte invloed hebben, maar sommige ook een onverwacht goede. Dat is waar mijn verhaal vandaag over gaat. Een verhaal dat sommigen al kennen omdat ik er al in volle glorie over heb verteld, maar anderen nog niet weten. Het is een verhaal dat mijn (korte) leven al meer schoonheid en wijsheid heeft gegeven dan ik ooit van had kunnen dromen.

Jammer genoeg begint het als een moeilijk verhaal over een zeer ernstige eetstoornis. Ik wil vertellen hoe ik dit heb ervaren maar weet dat heel veel mensen dit nooit zullen begrijpen. Het is iets dat je moeilijk kunt vatten als je het zelf niet (gehad) hebt en ik verwacht ook niet dat iedereen dit verhaal gaat lezen vol begrip. een eetstoornis is iets heel onbegrijpelijk, maar toch vreselijk venijnig waardoor er veel mensen zijn die het nooit zullen, en ook niet per sé hoeven snappen. Ik weet echter dat er ook mensen zijn die mijn verhaal wél zullen snappen en er misschien zelfs iets aan zullen hebben en er inspiratie uit kunnen halen. Het maakt niet uit hoe diep je soms zit, hoe depressief of bang je ook mag zijn. Er is altijd licht aan het eind van de tunnel (cliché, maar O zo waar). 

Toen ik ongeveer 14 jaar was en ik al een paar jaar naar de middelbare school ging was ik erg fel bijgekomen. ik was iets breder dan de andere kinderen van mijn leeftijd maar niet om te zeggen 'te dik'. In de zomer was ik beginnen afvallen door een beetje gezonder te eten en te gaan sporten. Tegen het einde van de zomer was ik zo'n 3 kilo kwijt, wat op zich niet veel voorstelt als je van 64 kg komt. ik vond mezelf nooit te dik maar er was iets aan het hele afvalgebeuren dat ik leuk vond. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, meer conditie, en een plattere buik uiteraard. Ik bleef doorgaan tot op het punt dat ik echt op een perfect gewicht zat voor mijn leeftijd en dit wist ik toen ook. Toch kon ik niet stoppen. ik bleef minder eten, meer sporten en gunde mezelf bijna niets meer. Ik wist niet goed waarom meer op een bepaald punt. ik bleef gewoon verder doen alsof het een soort gewoonte was geworden en ik had het gevoel dat ik deze moest blijven houden om gezond te zijn. Een jaar verder besefte ik wel dat ik te mager aan het worden was. Op het einde van het 4de middelbaar was ik 12 kilo afgevallen en ik wist dat ik moest stoppen maar het voelde nog niet echt aan als een probleem. Ik was gewoon 'wat magerder als de rest' net zoals ik daarvoor iets breder als de rest was geweest. Die zomer werd het echter cruciaal. Ik kwam in een constante strijd terecht tussen het besef dat ik te mager was waardoor ik enorm veel ging eten, en met het feit dat ik in mijn achterhoofd toch niet wou bijkomen. Dit feit maakte dat ik Boulemie ontdekte en vanaf hier wist ik dat ik in de problemen zat. Het probleem met een eetstoornis echter is dat je niet kan stoppen, je bent verslaafd. Verslaafd aan eten en verslaafd aan afvallen. Ik was toen 16 en dacht aan niets anders meer. Enkel eten telde nog en heel mijn leven draaide errond. Sommige perioden ging het goed, maar over het algemeen ging het enkel bergaf. Mijn gewicht verdween samen met mijn geluk, mijn energie, mijn warmte en alles wat ik positief kon noemen. Mensen die mij toen kenden zullen mij herinneren als dat meisje dat altijd naast de verwarming zat in de klas en dat soms huilend naar buiten liep omdat het niet meer ging. Ik was emotioneel onstabiel en kreeg soms paniekaanvallen in het midden van de les door een stomme slechte test of een ruzie thuis. Ik ging vaak vroeger naar huis, kon niet meer studeren en was echt miserabel. Toch kon ik niet stoppen.

Ik ging reeds een jaar naar een psycholoog die me met alle beste bedoelingen probeerde te helpen. Al na een paar weken wisten we echter allebei dat dit niets uithaalde. op sommige dagen was ik gemotiveerd om er aan te werken en hadden we fijne gesprekken. Andere dagen werd ik boos en zat ik gewoon een uur te huilen. Psychologie werkte voor mij dus echt niet. op het einde van het vijfde middelbaar was ik echt op. Ik was depressief, ongezond en zag echt gewoon geen uitweg meer. Ik zag een leven voor mij waar ik nooit meer beter zou worden, niet zou kunnen gaan studeren en altijd ongelukkig zou zijn. Het enige dat ik nog in het vooruitzicht had en waar ik mijn laatste hoop op gevestigd had was een training die ik na mijn examens in Nederland zou gaan doen. Een vriendin van ons die dokter is was hier met een van haar patiënten naartoe geweest en had daar wonderbaarlijke dingen gezien. ze vertelde me over mensen met depressies, angststoornissen, vermoeidheidsstoornissen etc. die hier geweest waren omdat ze geen andere uitweg meer vonden en hier enorm veel profijt hadden uitgehaald. Er waren ook 2 meisjes bij geweest met een eetstoornis die hierna ook beter waren. Mijn vertrouwen in deze vriendin van ons gepaard met het feit dat ik echt van mijn eetstoornis af wou, maakten dat ik hier dan ook erg hoopvol en zeker naartoe ging. Als dit niet werkte zou ik waarschijnlijk opgenomen worden, niet op kot kunnen gaan studeren of zelfs uberhaüpt niet kunnen gaan studeren na het zesde middelbaar.
 
Ik kan jullie, buiten het feit dat deze training heel alternatief en filosofisch was, bijna niets zeggen over wat ik daar op die 3 dagen gedaan en geleerd heb. Deels omdat het op het eerste zicht allemaal heel absurd zou klinken, en deels omdat het iets is dat je zelf moet beleven en waar je zelf actief in deel moet nemen voordat je het begrijpt. Ik heb daar geleerd dat heel mijn kijk op het leven fout was, maar dat het enorm eenvoudig is om dat om te draaien. Ik heb daar geleerd positief ingesteld te zijn, mijn eigen valkuilen te herkennen en hier zélf iets aan te doen. Niet bij een psycholoog en al zeker niet met behulp van medicatie maar zelf. Ik heb geleerd dat ik een sleutel in handen heb waardoor ik voor mijn geluk en vrijheid kan kiezen en me niet laat doen door negativiteit en tegenslagen. Dit kan allemaal heel cliché klinken en dit is het misschien ook ergens een klein beetje, maar het belangrijkste is dat het werkt.
Mijn zeventiende verjaardag was de tweede dag op deze training en de dag die mijn leven veranderde. Sinds die dag ben ik genezen. Op 3 dagen tijd heb ik geleerd hoe je met zo iets simpels als je hersenen en overtuigingen een dodelijke ziekte als een eetstoornis kan genezen. Ik ben daar op 3 dagen tijd uit de grond gekropen en beginnen vliegen en ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar voor iets geweest. 

Nu 2 jaar verder draag ik deze wijsheid en ervaring nog overal mee naartoe. Ander Leven (de naam van deze training) heeft me niet alleen mijn leven terug gegeven, maar heeft me het ten volste leren waarderen en beleven.
Mijn eetstoornis is een van de beste dingen die me ooit is overkomen. Als ik nooit een eetstoornis had gehad was ik niet de persoon geweest die ik vandaag ben en waar ik van hou. Soms moet je nu eenmaal enorm diep zitten om er eens zo goed uitkomt en dit geldt niet enkel voor eetstoornissen. Elke tegenslag die je krijgt in je leven is cruciaal in het vormen van jezelf en je geluk. Het gaat niet om de tegenslag die je krijgt, maar om wat je er uit leert en hoe je hier zelf mee omgaat.

een onverwachte, heel speciale ontmoeting

In mijn allereerste post had ik gezegd dat ik enkel zou schrijven over mijn reizen en/of memorabele gebeurtenissen die ik meemaak. Aangezien mijn examens nog maar net gedaan zijn en ik dus nog niet echt op reis ben kunnen gaan is deze post dus een verhaal rond een mooie gebeurtenis, of zeg maar ontmoeting.

Enkele weken geleden was ik rustig met een vriend iets aan het drinken op een grasveldje in Leuven. Het was al een uur of 10 en het begon donker te worden. We hadden al opgemerkt dat een kleine zwarte man iets verderop in het gras lag en na een kwartiertje kwam hij naar ons toe om een sigaret te vragen. We begonnen rustig een gesprekje en hij kwam er even bijzitten. Hij stelde zich voor als Alex en we kwamen al snel te weten dat hij een vluchteling was uit Kenia (nu 26 jaar), die reeds 2 jaar in België ‘woonde’. Ik dacht eerst dat hij zat was omdat hij vanaf het begin van het gesprek al vrij groggy was en als we dan toch eerlijk zijn, je op zo’n moment snel heel stereotiep denkt van “het zal wel weer een zatte zwerver zijn”. Na een beetje doorvragen echter, vertelde hij dat hij al 2 nachten geen vaste slaap meer had gehad en dat hij daarom zo onhelder was. Ik vroeg hem of hij honger had en hij bevestigde dit, dus nam ik hem mee om iets te gaan eten. Om 23 uur kwamen we aan een kebabzaak op de naamsestraat aangezien de winkels dicht waren en er dus niet echt iets deftiger te eten was. We bleven heel de avond nog bij hem en ik overdonderde hem, nieuwsgierige geest dat ik ben, met vragen over zijn leven in Kenia, België en zijn reis naar Europa. Al gauw bleek dat deze man het allesbehalve makkelijk heeft gehad. Ik bewonderde dan ook enorm zijn positieve ingesteldheid en de vreugde die hij uitstraalde. Op dat moment besefte ik al dat het stereotiepe beeld dat ik de eerste paar minuten over hem had gehad, totaal niet klopte. Hij was een enorm grappige en vrolijke kerel die een heel interessante kijk had op alles. Op het einde van de avond ging hij naar een daklozentehuis om te slapen en zei hij dat we hem zeker gedag moesten zeggen als we hem nog eens tegenkwamen op straat. Een week later gebeurde dit dan ook wanneer ik door het stadspark liep. Hij zat tussen een groepje daklozen die wel vaker in het park zitten waar ik gewoonlijk natuurlijk in een bocht omheen loop. Deze keer besloot ik anders, en ik ging naar Alex toe om hem te groeten. Hij was enorm enthousiast en heel blij me terug te zien en ik ook. Ik zag dat zijn schoen nog steeds kapot was (hij was die ene avond aan het grasveldje kapot gegaan) en ik vroeg hem dus naar zijn schoenmaat. Hij gaf me ook zijn gsm-nummer waarmee hij af en toe eens op WhatsApp kon als hij wifi vond en waarmee hij me telkens succes wenste met mijn examens. Na wat rondhoren kreeg ik uiteindelijk wat kleren bij elkaar en dus kwam ik hem daarna nog eens opzoeken. Ik gaf hem de kleren samen met wat fruit en we hadden weer een leuke babbel waarin hij me vertelde dat hij veel heimwee had en zijn familie miste. Ik kwam hem daarna nog een paar keer tegen en omdat ik elke keer opnieuw veel interesse kreeg in zijn verhaal, vroeg ik hem of ik hem mocht interviewen voor mijn blog. Hij zei met veel enthousiasme ja, dus hier zit ik dan, aan het schrijven van mijn tweede verhaal om de stem van iemand die velen van ons compleet negeren, toch eens even naar voren te brengen.

• How was your daily life in Kenia and what did you do?
  After I got home from school, I worked as a diving teacher. I worked with tourists that came to Kenia to learn them how to dive. My papa had a boat and we lived 10 minutes from the sea so that is how we made our money. in the high season we had enough to live from but in the low season it was difficult because there were almost no tourists.
  
  
• What is your family from Kenia like and who lives where now?
  I lived in Kenia with my papa, mama, brother and sister. I also have an uncle and aunt and nieces and we all lived together in a Boma. It's a place where everybody lives next to eachother with family. My parents are now still in Kenia and my brother is now a dayworker in Italy. My sister is living in Oman but she is sent back to Kenia because she can't get a visum.
  
  
• What do you miss most about home?
  I miss my family very much. I hope I can ever see them again because I miss them and think about them every day. I also miss our food haha. We have a lot of food in Belgium but I mostly miss Pilau, chapati’s and some vegetables that they only have in Kenia. Now I get food from the containers and sometimes from friends if they give it to me. I’m lucky that I’m not a big eater haha.
  
  
• How often do you see/contact your family members?
  Mostly I contact my family members by skype every Thursday and by whatsapp sometimes if my family can pay for Wifi. I’m lucky because there Is free Wifi everywhere here.
  
  
• What was your journey from Kenia to Europe like?
  Dangerous. Really dangerous an risky. I first had to go from Kenia to Morocco by bus. I had to save money for a very long time so I could make the journey. The seatime was the most dangerous. I wasn’t scared because I’m a sailer and I could swim, but a lot of people were really scared from the waves because there were a lot of people in the boat. There wasn’t enough food for everybody. I had some biscuits but it wasn’t enough. You have to balance what you eat and what you drink in the boat because if you don't you won't survive. There was one family that really liked me and they gave me food every time they ate. Everybody was in the boat illegal. If people cought you, you were thrown in the ocean.
  
  
• Why did you come to begium?
  For a better life. I had a good life in Kenia but I wanted to do better. In Kenia we don't have health care, a lot of food, clothes, ... I wanted to get a better education and maybe work here. In Belgium, if you are sick, you get treated. In Kenia if you get sick, you can die.
  
  
• What is the craziest thing that ever happened to you?
  The day you bought me a kebab hahaha. I was really tired that night so everything was a little blury. when I woke up from the nap and I came to talk to you I first didn't believe that you were a Belgian girl because they are always afraid of me haha. I really liked that evening and you helped me.
  
  
• What are the up- and downsides from Belgium (and Belgian people)
  the good thing about Belgian people is that they give you a chance. If you want to study you can study and you can really make something of yourself.
  The thing I don’t like about Belgian people is that it is very difficult to gain their trust. Belgians are scared of people. Not necessarily as racists but it is very difficult to talk to people because people are scared and don’t trust me. that's why it is hard for me to meet new people and have contacts because they don't let me talk to them. I'm a nice guy haha I only mean good things. Also, Belgium is a family country. If you don’t have family here you are very lonely and that is how I feel a lot here.
  
  
• What are you struggling with the most?
  Getting my papers in order. I want to be able to work here and maybe study if I ever have the chance. It’s very difficult to get my papers in order because it’s a long and difficult process.
  
  
• What makes you happy?
  Talking to Robin hahahaha. What makes me happy is talking to people, meeting new people and making them happy. Also I like to play sports. A lot of people say that if you drink you forget your problems but for me it’s when I play sports, football. It makes me very happy.
  
  
• If there’s one thing you could be/do, what would it be?
  a professional footballplayer. I’m a really good player and that’s what makes me very happy. But right now I’m like someone drawning in the water. I take everything I can to keep my head above water so I am happy with any job I can take. I would also like to be a gardner because I like making people happy with flours and environment is very important to me.
  
  
• Do you have a personal message to the people who might be reading this?
  We are all one thing. We belong together, we don’t have to be scared to people if they say hi to you. We have to be nice to each other because we are all one big family.

Op het einde van het interview zei hij me dat hij nog iets had voor mijn verjaardag. Hij nam een grote schelpenketting boven en zei dat hij deze van zijn grootmoeder had gekregen in Kenia toen hij kleiner was. Hij zei dat de ketting heel zijn reis had meegemaakt en dat hij zo aan thuis kon terugdenken. Ik zei hem dat ik het niet kon aannemen omdat het te speciaal was en hij zijn aandenken aan thuis zelf moest bijhouden. Hij stond er op dat ik hem aannam omdat ik hem nu hier in Leuven ook al een stukje thuis had gegeven. Hij bedankte mij om zijn vriend te zijn en dat ik hem zo heb geholpen. Ik ging met een warm hart en een mooie ketting weer naar huis.

we horen allemaal dagelijks verhalen en nieuwsberichten waardoor we ons meer en meer afsluiten van de buitenwereld en ons vastklampen aan wat echt veilig is. Ik ga ook geen speech geven over hoe we allemaal van elkaar moeten houden of over hoe racisme de wereld uit moet (dit laatste spreekt immers voor zichzelf). Wat ik hiermee wil meegeven is dat het soms geen kwaad kan om eens uit onze comfortzone te kruipen en iets te doen voor een ander dat we normaal niet zouden doen, zonder onvoorzichtig te zijn. het zou wel eens goed kunnen dat je er, net zoals ik, een heleboel mooie dingen en misschien wel een vriendschap voor terug krijgt :-) .

Plots ben ik een 'blogger'

Nooit gedacht van mezelf dat ik zou beginnen 'bloggen'. Ik las ze wel soms van anderen en vind het een leuk concept, maar heb er zelf nooit echt aan gedacht hier mee te beginnen. Toch zit ik hier nu, mijn allereerste verhaal te schrijven.
De hoofdreden waarom ik met deze blog begin is omdat ik in september een grote reis zal maken naar Bali en de organisatie waarmee ik ga, Travel active, spoorde dit aan zodat al mijn vrienden en famillie die geïnteresseerd zijn in mijn nieuwe avontuur het mee kunnen volgen. Ik hoop hier dan ook wat leuke verhaaltjes neer te kunnen schrijven met veel leuke herinneringen en foto's waar jullie, maar vooral ikzelf later nog veel op kan terug kijken. 

Wat zijn nu eigenlijk mijn concrete reisplannen, en waarom?
Ik ga de eerste drie weken van september naar het fantastisch mooie, charmante eiland Bali, gelegen in Indonesië.
De allereerste week zal ik een 5-daagse Yoga/meditatieweek volgen, en de twee laatste weken zal ik vrijwilligerswerk doen. Ik ga kinderen op de basisschool Engelse les geven en de lokale leerkracht daar assisteren.
In het zesde middelbaar kreeg ik de kans om me in te schrijven voor een project om naar Suriname te gaan en daar vrijwilligerswerk te doen. Al vanaf het tweede middelbaar wou ik er ongelofelijk graag aan deelnemen. Jammer genoeg werd ik niet gekozen om mee te gaan en werd het avontuur overgelaten aan andere gelukzakken die ik dit natuurlijk ook absoluut gunde. Mijn kans zou later nog wel komen dacht ik.
Een lange tijd heb ik er niet meer bewust aan gedacht om vrijwilligerswerk te gaan doen of een andere lange reis te maken op mezelf. Mijn focus lag op iets anders en ik was mijn droom een beetje uit het oog verloren. Ongeveer 2 maanden geleden nam mijn leven plots een kleine wending. Het pad dat ik aan het opgaan was werd plots onderbroken en ik was de weg dus ook even kwijt. Ik besefte hier dat ik 2 opties had: ofwel blijf ik bij de pakken zitten en laat ik het leven beetje bij beetje weer opbouwen. ofwel ga ik gewoon helemaal mee in de verandering, de weg die onderbroken is, en sla ik dus een andere weg in. Na een maand van chaos, problemen en zoeken, besloot ik voor het tweede te gaan. Ik begon met intensief yogalessen te nemen, te mediteren, gezond te eten en te sporten. Ik besloot alle focus op mezelf te leggen en wou hierbij mezelf ook eens goed verwennen. Ik ging online, begon te googelen, en kwam bij een organisatie terecht waar ik mijn perfecte reis kon samenstellen. Ik kan mijn droom van vrijwilligerswerk eindelijk voor de eerste keer (van velen) waarmaken. De reden waarom ik Bali koos, is omdat dit al jaren aan de top van mijn bucketlist staat. Aangezien ik dan toch een verre reis maak om mensen te helpen, waarom dan niet op de plaats die ik het liefst van al wil zien?
Beetje geplan, gepuzzel en geboek later en hier zit ik dan, aan het schrijven van mijn allereerste blog. 

Hoe ga ik nu dit alles betalen? Allereerst had ik al een deel geld opzij gezet voor de reis naar Suriname die ik mee wilde doen, ik ben hier bewust nooit aangekomen en dit is dus mijn eerste 'financiële bron'. vervolgens ben ik sinds kort begonnen met Tupperwareparty's. Sommigen hoor ik al zuchten of zie ik zo stiekem met hun ogen rollen (geen probleem, maar bij mij zijn het wel écht leuke party's ;-) ). Voor zij die enthousiast zijn: heb je zin om eens een Tupperware avond bij jou thuis te doen en zelf gratis producten te krijgen terwijl je mijn reisje sponsert? laat zeker maar iets horen! en voor zij die het al hebben gedaan: Nogmaals superhard bedankt! (Beetje subtiele reclame maken kan nooit kwaad hihi)

Goed, (NOG) niet heel spectaculair voor een eerste blog maar ik ga het hier toch bij laten. Ik heb voorlopig besloten om van deze blog uitsluitend een reisblog te maken. Moest ik nu uitzonderlijk spannende dingen meemaken die ik toch de moeite vind om hier neer te schrijven doe ik dit misschien ook wel. Ik ben nog niet helemaal bekend met de blogwereld en zal jullie dus ook niet vervelen met allerlei oninteressante anekdotes (hoop ik dan toch). 

Ik hoop dat het een mooi, spannend en misschien wel inspirerend verhaal wordt!