Het verhaal dat ik vandaag vertel is er een dat ik al langer ergens wil neerschrijven. Al 2 jaar en 21 dagen om exact te zijn.
Iedereen heeft wel een soort levensverhaal met bepaalde gebeurtenissen die je als persoon vormen (goed of slecht). Sommige slechte gebeurtenissen kunnen een slechte invloed hebben, maar sommige ook een onverwacht goede. Dat is waar mijn verhaal vandaag over gaat. Een verhaal dat sommigen al kennen omdat ik er al in volle glorie over heb verteld, maar anderen nog niet weten. Het is een verhaal dat mijn (korte) leven al meer schoonheid en wijsheid heeft gegeven dan ik ooit van had kunnen dromen.

Jammer genoeg begint het als een moeilijk verhaal over een zeer ernstige eetstoornis. Ik wil vertellen hoe ik dit heb ervaren maar weet dat heel veel mensen dit nooit zullen begrijpen. Het is iets dat je moeilijk kunt vatten als je het zelf niet (gehad) hebt en ik verwacht ook niet dat iedereen dit verhaal gaat lezen vol begrip. een eetstoornis is iets heel onbegrijpelijk, maar toch vreselijk venijnig waardoor er veel mensen zijn die het nooit zullen, en ook niet per sé hoeven snappen. Ik weet echter dat er ook mensen zijn die mijn verhaal wél zullen snappen en er misschien zelfs iets aan zullen hebben en er inspiratie uit kunnen halen. Het maakt niet uit hoe diep je soms zit, hoe depressief of bang je ook mag zijn. Er is altijd licht aan het eind van de tunnel (cliché, maar O zo waar). 

Toen ik ongeveer 14 jaar was en ik al een paar jaar naar de middelbare school ging was ik erg fel bijgekomen. ik was iets breder dan de andere kinderen van mijn leeftijd maar niet om te zeggen 'te dik'. In de zomer was ik beginnen afvallen door een beetje gezonder te eten en te gaan sporten. Tegen het einde van de zomer was ik zo'n 3 kilo kwijt, wat op zich niet veel voorstelt als je van 64 kg komt. ik vond mezelf nooit te dik maar er was iets aan het hele afvalgebeuren dat ik leuk vond. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, meer conditie, en een plattere buik uiteraard. Ik bleef doorgaan tot op het punt dat ik echt op een perfect gewicht zat voor mijn leeftijd en dit wist ik toen ook. Toch kon ik niet stoppen. ik bleef minder eten, meer sporten en gunde mezelf bijna niets meer. Ik wist niet goed waarom meer op een bepaald punt. ik bleef gewoon verder doen alsof het een soort gewoonte was geworden en ik had het gevoel dat ik deze moest blijven houden om gezond te zijn. Een jaar verder besefte ik wel dat ik te mager aan het worden was. Op het einde van het 4de middelbaar was ik 12 kilo afgevallen en ik wist dat ik moest stoppen maar het voelde nog niet echt aan als een probleem. Ik was gewoon 'wat magerder als de rest' net zoals ik daarvoor iets breder als de rest was geweest. Die zomer werd het echter cruciaal. Ik kwam in een constante strijd terecht tussen het besef dat ik te mager was waardoor ik enorm veel ging eten, en met het feit dat ik in mijn achterhoofd toch niet wou bijkomen. Dit feit maakte dat ik Boulemie ontdekte en vanaf hier wist ik dat ik in de problemen zat. Het probleem met een eetstoornis echter is dat je niet kan stoppen, je bent verslaafd. Verslaafd aan eten en verslaafd aan afvallen. Ik was toen 16 en dacht aan niets anders meer. Enkel eten telde nog en heel mijn leven draaide errond. Sommige perioden ging het goed, maar over het algemeen ging het enkel bergaf. Mijn gewicht verdween samen met mijn geluk, mijn energie, mijn warmte en alles wat ik positief kon noemen. Mensen die mij toen kenden zullen mij herinneren als dat meisje dat altijd naast de verwarming zat in de klas en dat soms huilend naar buiten liep omdat het niet meer ging. Ik was emotioneel onstabiel en kreeg soms paniekaanvallen in het midden van de les door een stomme slechte test of een ruzie thuis. Ik ging vaak vroeger naar huis, kon niet meer studeren en was echt miserabel. Toch kon ik niet stoppen.

Ik ging reeds een jaar naar een psycholoog die me met alle beste bedoelingen probeerde te helpen. Al na een paar weken wisten we echter allebei dat dit niets uithaalde. op sommige dagen was ik gemotiveerd om er aan te werken en hadden we fijne gesprekken. Andere dagen werd ik boos en zat ik gewoon een uur te huilen. Psychologie werkte voor mij dus echt niet. op het einde van het vijfde middelbaar was ik echt op. Ik was depressief, ongezond en zag echt gewoon geen uitweg meer. Ik zag een leven voor mij waar ik nooit meer beter zou worden, niet zou kunnen gaan studeren en altijd ongelukkig zou zijn. Het enige dat ik nog in het vooruitzicht had en waar ik mijn laatste hoop op gevestigd had was een training die ik na mijn examens in Nederland zou gaan doen. Een vriendin van ons die dokter is was hier met een van haar patiënten naartoe geweest en had daar wonderbaarlijke dingen gezien. ze vertelde me over mensen met depressies, angststoornissen, vermoeidheidsstoornissen etc. die hier geweest waren omdat ze geen andere uitweg meer vonden en hier enorm veel profijt hadden uitgehaald. Er waren ook 2 meisjes bij geweest met een eetstoornis die hierna ook beter waren. Mijn vertrouwen in deze vriendin van ons gepaard met het feit dat ik echt van mijn eetstoornis af wou, maakten dat ik hier dan ook erg hoopvol en zeker naartoe ging. Als dit niet werkte zou ik waarschijnlijk opgenomen worden, niet op kot kunnen gaan studeren of zelfs uberhaüpt niet kunnen gaan studeren na het zesde middelbaar.
 
Ik kan jullie, buiten het feit dat deze training heel alternatief en filosofisch was, bijna niets zeggen over wat ik daar op die 3 dagen gedaan en geleerd heb. Deels omdat het op het eerste zicht allemaal heel absurd zou klinken, en deels omdat het iets is dat je zelf moet beleven en waar je zelf actief in deel moet nemen voordat je het begrijpt. Ik heb daar geleerd dat heel mijn kijk op het leven fout was, maar dat het enorm eenvoudig is om dat om te draaien. Ik heb daar geleerd positief ingesteld te zijn, mijn eigen valkuilen te herkennen en hier zélf iets aan te doen. Niet bij een psycholoog en al zeker niet met behulp van medicatie maar zelf. Ik heb geleerd dat ik een sleutel in handen heb waardoor ik voor mijn geluk en vrijheid kan kiezen en me niet laat doen door negativiteit en tegenslagen. Dit kan allemaal heel cliché klinken en dit is het misschien ook ergens een klein beetje, maar het belangrijkste is dat het werkt.
Mijn zeventiende verjaardag was de tweede dag op deze training en de dag die mijn leven veranderde. Sinds die dag ben ik genezen. Op 3 dagen tijd heb ik geleerd hoe je met zo iets simpels als je hersenen en overtuigingen een dodelijke ziekte als een eetstoornis kan genezen. Ik ben daar op 3 dagen tijd uit de grond gekropen en beginnen vliegen en ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar voor iets geweest. 

Nu 2 jaar verder draag ik deze wijsheid en ervaring nog overal mee naartoe. Ander Leven (de naam van deze training) heeft me niet alleen mijn leven terug gegeven, maar heeft me het ten volste leren waarderen en beleven.
Mijn eetstoornis is een van de beste dingen die me ooit is overkomen. Als ik nooit een eetstoornis had gehad was ik niet de persoon geweest die ik vandaag ben en waar ik van hou. Soms moet je nu eenmaal enorm diep zitten om er eens zo goed uitkomt en dit geldt niet enkel voor eetstoornissen. Elke tegenslag die je krijgt in je leven is cruciaal in het vormen van jezelf en je geluk. Het gaat niet om de tegenslag die je krijgt, maar om wat je er uit leert en hoe je hier zelf mee omgaat.