In mijn allereerste post had ik gezegd dat ik enkel zou schrijven over mijn reizen en/of memorabele gebeurtenissen die ik meemaak. Aangezien mijn examens nog maar net gedaan zijn en ik dus nog niet echt op reis ben kunnen gaan is deze post dus een verhaal rond een mooie gebeurtenis, of zeg maar ontmoeting.

Enkele weken geleden was ik rustig met een vriend iets aan het drinken op een grasveldje in Leuven. Het was al een uur of 10 en het begon donker te worden. We hadden al opgemerkt dat een kleine zwarte man iets verderop in het gras lag en na een kwartiertje kwam hij naar ons toe om een sigaret te vragen. We begonnen rustig een gesprekje en hij kwam er even bijzitten. Hij stelde zich voor als Alex en we kwamen al snel te weten dat hij een vluchteling was uit Kenia (nu 26 jaar), die reeds 2 jaar in België ‘woonde’. Ik dacht eerst dat hij zat was omdat hij vanaf het begin van het gesprek al vrij groggy was en als we dan toch eerlijk zijn, je op zo’n moment snel heel stereotiep denkt van “het zal wel weer een zatte zwerver zijn”. Na een beetje doorvragen echter, vertelde hij dat hij al 2 nachten geen vaste slaap meer had gehad en dat hij daarom zo onhelder was. Ik vroeg hem of hij honger had en hij bevestigde dit, dus nam ik hem mee om iets te gaan eten. Om 23 uur kwamen we aan een kebabzaak op de naamsestraat aangezien de winkels dicht waren en er dus niet echt iets deftiger te eten was. We bleven heel de avond nog bij hem en ik overdonderde hem, nieuwsgierige geest dat ik ben, met vragen over zijn leven in Kenia, België en zijn reis naar Europa. Al gauw bleek dat deze man het allesbehalve makkelijk heeft gehad. Ik bewonderde dan ook enorm zijn positieve ingesteldheid en de vreugde die hij uitstraalde. Op dat moment besefte ik al dat het stereotiepe beeld dat ik de eerste paar minuten over hem had gehad, totaal niet klopte. Hij was een enorm grappige en vrolijke kerel die een heel interessante kijk had op alles. Op het einde van de avond ging hij naar een daklozentehuis om te slapen en zei hij dat we hem zeker gedag moesten zeggen als we hem nog eens tegenkwamen op straat. Een week later gebeurde dit dan ook wanneer ik door het stadspark liep. Hij zat tussen een groepje daklozen die wel vaker in het park zitten waar ik gewoonlijk natuurlijk in een bocht omheen loop. Deze keer besloot ik anders, en ik ging naar Alex toe om hem te groeten. Hij was enorm enthousiast en heel blij me terug te zien en ik ook. Ik zag dat zijn schoen nog steeds kapot was (hij was die ene avond aan het grasveldje kapot gegaan) en ik vroeg hem dus naar zijn schoenmaat. Hij gaf me ook zijn gsm-nummer waarmee hij af en toe eens op WhatsApp kon als hij wifi vond en waarmee hij me telkens succes wenste met mijn examens. Na wat rondhoren kreeg ik uiteindelijk wat kleren bij elkaar en dus kwam ik hem daarna nog eens opzoeken. Ik gaf hem de kleren samen met wat fruit en we hadden weer een leuke babbel waarin hij me vertelde dat hij veel heimwee had en zijn familie miste. Ik kwam hem daarna nog een paar keer tegen en omdat ik elke keer opnieuw veel interesse kreeg in zijn verhaal, vroeg ik hem of ik hem mocht interviewen voor mijn blog. Hij zei met veel enthousiasme ja, dus hier zit ik dan, aan het schrijven van mijn tweede verhaal om de stem van iemand die velen van ons compleet negeren, toch eens even naar voren te brengen.

• How was your daily life in Kenia and what did you do?
  After I got home from school, I worked as a diving teacher. I worked with tourists that came to Kenia to learn them how to dive. My papa had a boat and we lived 10 minutes from the sea so that is how we made our money. in the high season we had enough to live from but in the low season it was difficult because there were almost no tourists.
  
  
• What is your family from Kenia like and who lives where now?
  I lived in Kenia with my papa, mama, brother and sister. I also have an uncle and aunt and nieces and we all lived together in a Boma. It's a place where everybody lives next to eachother with family. My parents are now still in Kenia and my brother is now a dayworker in Italy. My sister is living in Oman but she is sent back to Kenia because she can't get a visum.
  
  
• What do you miss most about home?
  I miss my family very much. I hope I can ever see them again because I miss them and think about them every day. I also miss our food haha. We have a lot of food in Belgium but I mostly miss Pilau, chapati’s and some vegetables that they only have in Kenia. Now I get food from the containers and sometimes from friends if they give it to me. I’m lucky that I’m not a big eater haha.
  
  
• How often do you see/contact your family members?
  Mostly I contact my family members by skype every Thursday and by whatsapp sometimes if my family can pay for Wifi. I’m lucky because there Is free Wifi everywhere here.
  
  
• What was your journey from Kenia to Europe like?
  Dangerous. Really dangerous an risky. I first had to go from Kenia to Morocco by bus. I had to save money for a very long time so I could make the journey. The seatime was the most dangerous. I wasn’t scared because I’m a sailer and I could swim, but a lot of people were really scared from the waves because there were a lot of people in the boat. There wasn’t enough food for everybody. I had some biscuits but it wasn’t enough. You have to balance what you eat and what you drink in the boat because if you don't you won't survive. There was one family that really liked me and they gave me food every time they ate. Everybody was in the boat illegal. If people cought you, you were thrown in the ocean.
  
  
• Why did you come to begium?
  For a better life. I had a good life in Kenia but I wanted to do better. In Kenia we don't have health care, a lot of food, clothes, ... I wanted to get a better education and maybe work here. In Belgium, if you are sick, you get treated. In Kenia if you get sick, you can die.
  
  
• What is the craziest thing that ever happened to you?
  The day you bought me a kebab hahaha. I was really tired that night so everything was a little blury. when I woke up from the nap and I came to talk to you I first didn't believe that you were a Belgian girl because they are always afraid of me haha. I really liked that evening and you helped me.
  
  
• What are the up- and downsides from Belgium (and Belgian people)
  the good thing about Belgian people is that they give you a chance. If you want to study you can study and you can really make something of yourself.
  The thing I don’t like about Belgian people is that it is very difficult to gain their trust. Belgians are scared of people. Not necessarily as racists but it is very difficult to talk to people because people are scared and don’t trust me. that's why it is hard for me to meet new people and have contacts because they don't let me talk to them. I'm a nice guy haha I only mean good things. Also, Belgium is a family country. If you don’t have family here you are very lonely and that is how I feel a lot here.
  
  
• What are you struggling with the most?
  Getting my papers in order. I want to be able to work here and maybe study if I ever have the chance. It’s very difficult to get my papers in order because it’s a long and difficult process.
  
  
• What makes you happy?
  Talking to Robin hahahaha. What makes me happy is talking to people, meeting new people and making them happy. Also I like to play sports. A lot of people say that if you drink you forget your problems but for me it’s when I play sports, football. It makes me very happy.
  
  
• If there’s one thing you could be/do, what would it be?
  a professional footballplayer. I’m a really good player and that’s what makes me very happy. But right now I’m like someone drawning in the water. I take everything I can to keep my head above water so I am happy with any job I can take. I would also like to be a gardner because I like making people happy with flours and environment is very important to me.
  
  
• Do you have a personal message to the people who might be reading this?
  We are all one thing. We belong together, we don’t have to be scared to people if they say hi to you. We have to be nice to each other because we are all one big family.

Op het einde van het interview zei hij me dat hij nog iets had voor mijn verjaardag. Hij nam een grote schelpenketting boven en zei dat hij deze van zijn grootmoeder had gekregen in Kenia toen hij kleiner was. Hij zei dat de ketting heel zijn reis had meegemaakt en dat hij zo aan thuis kon terugdenken. Ik zei hem dat ik het niet kon aannemen omdat het te speciaal was en hij zijn aandenken aan thuis zelf moest bijhouden. Hij stond er op dat ik hem aannam omdat ik hem nu hier in Leuven ook al een stukje thuis had gegeven. Hij bedankte mij om zijn vriend te zijn en dat ik hem zo heb geholpen. Ik ging met een warm hart en een mooie ketting weer naar huis.

we horen allemaal dagelijks verhalen en nieuwsberichten waardoor we ons meer en meer afsluiten van de buitenwereld en ons vastklampen aan wat echt veilig is. Ik ga ook geen speech geven over hoe we allemaal van elkaar moeten houden of over hoe racisme de wereld uit moet (dit laatste spreekt immers voor zichzelf). Wat ik hiermee wil meegeven is dat het soms geen kwaad kan om eens uit onze comfortzone te kruipen en iets te doen voor een ander dat we normaal niet zouden doen, zonder onvoorzichtig te zijn. het zou wel eens goed kunnen dat je er, net zoals ik, een heleboel mooie dingen en misschien wel een vriendschap voor terug krijgt :-) .